donderdag 23 april 2015

Nope, zei ze.

Ik denk dat dit een van de eerste stofjes was die ik kocht. Een stofje dat dus het langste in mijn kast lag. Tijd om er iets mee te maken, vond ik vorige week. Voor ze er letterlijk te groot voor ging zijn, dacht ik.



Maar het verliep niet van een leien dakje. Om de ene of andere reden verliep het maken van het rokje niet zo goed. Ik steek het vooral op mijzelf. Maar eind goed, al goed.

Uit die mooie nostalgische kabouterstof maakte ik een rokje. Niet echt origineel, daar er in blogland al verschillende versies van een soortgelijk rokje verschenen. Maar dat laat mij niet om erover te bloggen. Het model zelf is wel origineel. Zo lopen er geen twee rond.

Op de vraag: Wat doe jij als papa iets gek doet, kreeg ik dit.

Bovenaan zette ik er een tailleband aan, om toch maar geen stuk van die kaboutermutsen te moeten omplooien of knippen. Ik misrekende mij (ik zei al dat de avond niet goed verliep) en moest dus een smallere elastiek gebruiken.



De onderkant werkte ik af met biais. Op deze manier had ik het nog niet gedaan en ik moet zeggen dat ze mij wel bevalt. Simpel, eenvoudig en toch een leuk detail. 



En zoals ik in het begin schreef, dat ik dacht dat ze er te groot voor ging zijn. Dat is dus niet het geval. Blijkbaar heb ik een kleine dochter voor haar leeftijd. Maar dat geeft niet. Haar gebabbel maakt veel goed.

Eentje van afgelopen week:
Ik tegen Iris: En, wat hebben jullie gedaan op school? Geschilderd?
Iris: Nope.


zondag 12 april 2015

Toen deed ik een voorzichtig stapje uit mijn comfortzone

'If it scares you, it might be a good thing to try'. Wijze woorden van de Amerikaanse Seth Godin. Iets waar ik wat vaker volgens moet leven. Mijn comfortzone verlaten, zoals ze zeggen. 


Trouwe lezers van mijn blog hebben waarschijnlijk al door dat ik altijd (het zal toch niet veel schelen) een print combineer met een effen stof. Want verschillende prints combineren, daar waag ik mij niet vlug aan. 

Eerst was het wennen bij dit kleedje en was ik er niet zeker van. Maar toen moest het kleedje in bijna afgewerkte staat (enkel nog omzomen) een hele tijd op een kapstok hangen omdat ik er niet aan kon verder werken. Onverwachts meer moeten werken en daarna griep 'krijgen' stelde het omzomen altijd maar uit. Maar tegelijk was het ook iets goed, zo kon ik eraan wennen en vond ik het meer en meer geslaagd.




Diezelfde trouwe lezers zullen ook wel de stof herkennen van de rok van het kleedje dat ik een paar weken geleden maakte. Ik zei toen al dat ik er een plan voor had.  

Kijk eens hoe mooi die zwarte stipjes doorlopen op de schouders, een toevalstreffer.

Nog een beetje te groot maar ze groeit er wel in.

Omdat het stapje uit mijn comfortzone best nog goed afliep, moet ik dat maar eens wat vaker doen. Wordt dus zeker vervolgd.


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...